Het was in 2015 dat ik voor het eerst bij deze client kwam, een weduwnaar, midden in het bos en geen kinderen. Hij was hoogopgeleid en naar eigen zeggen, heel gezond want de huisarts kwam alleen af en toe om wat hout uit het bos te halen.
Toch bleek deze heer dementie te hebben en alle fases van de ziekte hebben we met hem doorlopen.
Van de ontkenning, de boosheid vanwege zijn rijbewijs, het vergeten van alledaagse handelingen.
Wij kwamen met een vast zorgteam 2x per dag om hem te ondersteunen met wassen/aankleden, we zorgden voor gezond & lekker eten, deden met hem het huishouden, onderhielden met hem en de bomen-man het bos en ondernamen leuke uitjes.
Daardoor was zijn leven voorspelbaar, veilig en ging de achteruitgang zeer langzaam.
Tot van de zomer, mijn collega was bij deze client gekomen en hij was niet thuis?
Gelukkig had deze client een tracker waardoor we konden zien dat hij niet ver kon zijn.
We gingen met z’n tweeën op zoek in het bos en riepen zijn naam.
Er kwam geen reactie en tot mijn grote schrik zag ik hem opeens 1 meter bij me vandaag staan.
Midden in de brandnetels en bramenstruiken, met 1 slof aan, zonder bril en helemaal ‘bevroren”. .
Pas toen ik hem bereikt had, aanraakte en zachtjes zijn naam noemde kwam hij weer ‘tot leven”.
Samen met mijn collega hebben we hem naar huis begeleid en zijn me met een kopje thee bijgekomen van de schrik.
Het feit dat deze client, die zo thuis was in zijn eigen bos, de weg in datzelfde bos letterlijk en figuurlijk kwijt was, was voor mij de reden om te gaan regelen dat er of 24/7 iemand nabij kwam of dat hij in een zorgomgeving moest gaan wonen,
Dat laatste is gebeurd en ik vind het een heel prettig idee dat deze lieve client nooit meer ontredderd hoeft te voelen en een fijne plek heeft gevonden bij Martha Flora!
