Vorige week was ik in het Bimhuis bij de opnames van het Filosofische Kwintet (omroep Human). Een mooi programma waarin grote thema’s en levensvragen centraal staan. In deze aflevering werd onder leiding van Clairy Polak met ondermeer Robbert Dijkgraaf en Kim Putters de balans opgemaakt. “Is er sinds de digitalisering nog voldoende saamhorigheid?” en “Moeten we opnieuw vaststellen wat “goed leven” is?”
Digitalisering en saamhorigheid zijn thema’s die mij al geruime tijd bezig houden. De tegenstelling is enorm, ik ben een groot voorstander van digitalisering en robotica maar wat als het ooit zover komt dat dit in de plaats komt van echt menselijk contact? Zoals Aristoteles al zei, “de mens is niet gemaakt om alleen te leven”. Echter, over 25 jaar ben ik waarschijnlijk wel één van de 1,3 miljoen 75-plussers die alleen thuis woont (CBS). Deze 75-plusser is dan gewend aan smartphones, slimme thermostaten en waarschijnlijk zelfrijdende auto’s. En ook de zorgrobot heeft over 25 jaar een nog prominentere rol (zie Volkskrant (https://tinyurl.com/y7a2jk3m)
Robotica in de zorg de ultieme oplossing?
Met het gebruik van robotica in de zorg heb ik een haat-liefde verhouding. Want hoever mag robotica gaan? Het lijkt m
e uitermate efficiënt dat ik door middel van camera’s op afstand kan zien of het goed gaat met mijn ouders. Of dat een super-rollator de snelheid kan aanpassen aan de gebruiker. Allemaal om ervoor te zorgen dat je zelfstandig kan blijven wonen als je ouder wordt. Maar dan is er dat stemmetje in m’n hoofd….Is dit wel echt de bedoeling? Slaan we niet door? Zouden we niet gewoon ‘om de hoek’ moeten kijken om te zien hoe het met je ouders gaat? Net zoals met sociale media, robotica mag toch nooit in de plaats komen van echt contact? Echt contact dat je het gevoel geeft dat je er toe doet, dat je gezien wordt?!
Goed leven
Toch wil ik erin geloven dat digitalisering ervoor kan zorgen dat er juist meer tijd ontstaat voor dat echte contact tussen mensen. Dat er een nieuwe vorm van saamhorigheid ontstaat, niet omdat het is opgelegd maar vanuit de mens zelf. Gezien worden, gelijkwaardigheid en eigen regie zijn ingrediënten voor een goed leven. Dat is waar ik dagelijks op kleine schaal met veel liefde aan bijdraag. Ik geloof daarbij in de zogenaamde kathedraal methode: steentje voor steentje bouwen zonder dat je misschien zelf het eindresultaat kunt zien. Maar dat weerhoudt mij er niet van er nu aan bij te dragen.
