Normaal gesproken laat ik die rinkelen maar je kent dat onderbuikgevoel wel, “deze moet ik even nemen”.
Dus, terwijl ik een laatste slok thee nam, de telefoon opgenomen en hoorde één van de assistenten zeggen dat haar schoonvader op sterven lag en ze de volgende dag niet kon werken.
Dat onderbuikgevoel kwam dus niet uit de lucht vallen, dit moest opgelost worden. Familie gaat ALTIJD voor dus haar gerustgesteld en gezegd dat ik het zou oplossen, hoe was toen nog een groot vraagteken.
Na het telefoontje gelijk in de planning gedoken en daar sloeg de schrik me om m’n hart, ik zag dat ze de volgende ochtend een nieuwe cliënte zou begeleiden omdat haar man weg zou zijn. Deze dame van 84 heeft dementie en had ik net de week daarvoor leren kennen.
Ik kreeg het warm en koud tegelijk want binnen 12 uur kon ik deze afspraak niet afzeggen en vervanging leek uitgesloten. Ik wist wat me te doen stond, mijn eigen agenda leegmaken en zelf naar deze lieve dame gaan.
De ochtend met deze lieve dame was zo bijzonder, zo dierbaar. Ik weet daardoor weer precies waarom ik met mijn bedrijf BurenService doe wat ik, diepe verbinding maken met mensen met dementie!
Waarom ik dit verhaal deel?
Omdat steeds weer merk dat ik naar mijn onderbuik gevoel moet luisteren, dat mijn kompas loepzuiver is en die moet en mag ik niet negeren!
Maar ook om te zeggen dat wat er ook in de wereld gebeurt, Family first!!!
Lfs,
Monique
